Merakla beklenen Aykut Enişte 2, vizyonda. Aykut Enişte, birinci sinemada başına gelen talihsizliklerle birlikte aşkı bulmuştu, artık o aşkı elinde tutmaya çalışıyor. Saflığı yüzünden başına türlü işler gelen Aykut Enişte yeniden bildiğiniz üzere, ancak bu kere dişli bir rakibi de var: Talat. Sinemanın senaristlerinden, birebir vakitte başrol oyuncusu Cem Gelinoğlu’yla konuştuk. Hem Aykut’u hem kendini anlattı.

– Aykut Enişte çok sevildi, ikinci sinema de sinemalarda. Neden bu kadar çok sevildi sizce, sinemanın fanları sizi bayağı taciz etti ikincisi ne vakit gelecek diye?

Gerek sinemanın direktörü Onur Bilgetay, sineması birlikte yazdığımız Giray Altınok gerek karakterleri ete kemiğe büründüren oyuncular dayanılmaz yetenekli ve zeki beşerler. Ve kıymetlisi hepimiz birbirini seven arkadaşlarız. Ve bu türlü olunca ortaya samimi, komik ve seyircinin sevdiği iyi bir durum güldürüsü çıktı. Seyirci de sevdiği işin baskısını hoş yapıyor, bazen onlar bizim nazımızı çekiyor, bazen de biz onların…

– Herkes Yeşilçam sinemalarına hasret, sinemanızda de bir Yeşilçam sıcaklığı yaratmışsınız, sanki ondan mı?

Bunu çok duyuyoruz. Çok sevindik, evet bu da kıymetli sebeplerden biri bence.

– Fanlık kuruluşuyla değişik anlarınız oldu mu? Toplumsal medyada da hayli faaller…

Şimdi tanışmadık. Sinemanın ne kadar sevildiğini biz de eşten dosttan duyuyoruz hâlâ.

SOKAĞIN LİSANINI BİLMEK AVANTAJ

– Size sokaktan gelen Cem Yılmaz yakıştırması yapmışlar. Sokaktan gelmenin avantajları var mı güldürü kelam konusu olduğunda?

Sokağın lisanını bilmek muhakkak bir avantaj; ancak komik bir olay, komik bir tecrübe her yerde vuku bulabilir; toplumsallık ve çok kültürlülük daha besleyici natürel.

KOMEDYENLİK SÜRPRİZ DEĞİL

– Bu defa iki enişte var, ikinci enişte ise tam bir şeytan. Hakan Yılmaz da role tam oturmuş. İzleyicileri neler bekliyor, uygunlukla berbatlığın kapışması mı? Kim kazanır çoklukla?

Düzgünlük de kötülük de kolektif beslenen bir şey. Neyi daha çok beslersek o kazanır bence.

– Fragmandaki sehpaya düşme sahneniz hayranlarınızın ağzına bir parmak bal çaldı. Sert bir düşüştü sanırım. En az birkaç kere tekrarlandığını düşününce canınız yanmış olmalı…

Çok yandı hem de. Takım yalvarıyor az dikkatli ol diye zira benimle onlar uğraşacaklar tekrar, benim de canım değerlidir lakin gerçeğe takıntılı olduğum için “Hocam nolur sahiden düşeyim” dedim Onur’a.

UYANIKLIK BUTONUNA GEREKİNCE MUVAFFAKİYETİM

– Gülmeye hasret kaldık, siz kendinizi nasıl beslediniz bu devirde?

Hoş günleri düşleyerek açıkçası, insanın bu türlü üniversal olaylarda pek tutunacak bir şeyi olmuyor.

– Güldürü maceranız mahallenizdeki arkadaşlarınızı güldürmekle başlıyor. Bir çocuk nelere güler? Büyüdükçe gülmek zorlaşıyor mu?

Evet zira ne zihniniz çocukken olduğu kadar özgür ne de ruhunuz çocukken olduğu kadar sevinçli olabiliyor. Bunu hatırlatmaya gereksiniminiz var kendinize.

– Konutta de komik bir çocuk muydunuz? Anne babanız nasıl beşerler, oğlum biraz önemli ol dediler mi size, yoksa sizi yüreklendirdiler mi?

Babam ve annem hakikaten komik, hazırcevap ve nüktedan insanlardı. Benim komedyen olmam bana hiç sürpriz olmadı açıkçası.

– Aykut Enişte saflığa ve pak yürekliliğe bir övgü aslında. Beşerler da sizin yüzünüzde bir saflık olduğunu, bunun da güldürdüğünü söylemişler daima. Katılır mısınız? Saf mısınız?

Açıkgözlülük, uyanık olmak ismine ne deniyorsa o buton lazım olduğunda açabiliyorum, kalan vakitlerde savunmasız geziyorum, işte o anlarda dünyanın en saf adamıyım. Zira başım çok hoş şeylerle dolu daima tetikte gezmek beynimi bununla meşgul etmek istemiyorum.

– Bu saflık keyifli geçen çocukluğunuzdan mı geliyor?

Bence çocukken maruz kaldığınız tecrübelerden. Beş yaşında hayatının tokadını yersen bundan sonra uyanık olmam lazım dersin. Ben şanslıydım o yüzden buton kapalı gezdim genelde.

SAFLIKTAN AYKUT KADAR ÇEKMEDİM

– Pekala bize ne oldu?

Biz kutuplaştık, biz birbirimizi dinleme ve manaya uğraşından vazgeçtik. Şahsen beni en çok üzenler bunlar. Dünya değiştikçe kimi şeyler güzelleştiği üzere kimi şeyler çirkinleşiyor. Bu süreci iyi yönetmek için hepimize çok misyon düşüyor. Toplum olarak tüm renklerimizle bir ortada çok hoş olduğumuzu kendimize sık sık hatırlatmalıyız bence.

– Siz de saflıktan çok çektiniz mi?

Aykut kadar asla değil…

– “Benim en sevmediğim huyum kendimle dövüşüyor olmam” demişsiniz. Çok döver misiniz kendinizi?

Kendimle dövüşmemin sebebi sahiden hiç kopmamak isteğiydi, sonra kendimi döverken mevzuyu unuttum o çok yordu işte. Artık bana daima gerçeği söyleyebilen dostlarım var umarım onlar da beni niçin dövdüklerini unutmazlar.