BALKONDAKİ BAYAN…

KEREM ÇİÇEK (Mersin Üniversitesi Bayan Araştırmaları Yüksek Lisans)

Sandalyemi çekip oturduğum pencerenin yanındaki balkondaydılar. Kahvemden birinci yudumu aldığımda işittim söylediklerini. Üç kişiydiler, bir şeyler anlatıyorlardı balkon sahibine.

Bayansa onlar konuşmadan satmıştı duyduğu haberlerin kendisindeki tesirini.

Bugünkü durumu düşünerek değişen hiçbir şey olmadığını anladım. Yeniden güçlü olan zenginmiş, yoksul olansa daha yoksul. Çok hoş binalar yapmışlar, sizden hoş olmasınlar. Anlık öteki bir kente gidip geri dönüyorlarmış çabucak, ne memnun onlara… Hasta olmuyorlarmış, ne hoş acıdan hiç yok haberleri. Ne değişmiş ki halden öbür. Neyi bulmuşlar ki laboratuvar dışında gelişebilen.

Acıklı ve hoş bir hayal üzereydi söyledikleri. Kulak kesilip dinlemeye başladım balkondakinin telaffuzlarını…

Ben hayatı içine çekebileceğin hava olarak görmüyorum. Mesela sığmaz benim hayatım meskene falan. Mecbur kaldıkça tahminen sığınırım dört duvar ortasına da gerisi güneşin altında yürümek için bir hasret. Bugünlerde ise kimse görmüyor güneşi, apartman boşluklarından bir pencere yetmiyor solumayı yeni gelen mevsimi. Öbür biri pencereyi açsa, birincisi kapatıyor kendi hızına, almamak için nefesini bir oburunun.

Meğer nefesimiz leş koksa da korkmazdık gülmekten…

SARISINDAN TURUNCUSUNA

Deniz kokusu bile bir öbür bugün, yalnızca hapsedildi diye dışarıya. Bir balkondan izlemeyi hayal ettiğim deniz görüntüsüne koşmak geliyor da içimden, birkaç kamuflajın yaka üstüne bakıyor kıyıda yok oluşum. Kıyıda ise göze bulaşan birkaç renk var.

Sarısından, turuncusuna, yeşiline, renklerin kokusuna…

Bazen hoş bir ilkbaharda hatırlıyorum kendimi, meskende kaldıkça. Ağaçların gövdesinde sıralanıp süratle giden karıncaların yoluna maniler koyup aşmasını sağlamaya çalıştığım anılar. Her koyduğum pürüz biraz daha geç kalmalarını sağlıyordu yapraklara. Meğer nasıl da süratle ilerliyorlardı yetişmek yaprağın tadına. Kendilerini süsleyip o tatla, konutlarını şenlendirmeye.

O koyduğum maniler bana konulmuş üzere bugün.

Çıkıp dışarı işimi yapmanın küfredilesi yorgunluğu ve telaşı içinde konuta yetişmenin manasını kaybetmiş gibiyim bugün. Günün bana yetmemesine sıkıldığım günler bir hayal üzere. Hani dostlarımıza bile ayıramadığımız o ağır saatler tekrar dostlarımız olmadan çürüyüp gidiyor bugünlerde.

Vakit, yalnızlığı kutsallaştırmak için getirdi bizi bugünlere…

Meğer kutsal olduğunu biliyorduk yalnızlığın. Üretim fabrikasının o olduğunu biliyorduk da malzemeyi sokaktan taşıyorduk; sokaktaki gülüşlerden, yürüyüşlerden, boş boş gezdiğimiz gecelerden, masada dönen tartışmalardan, bizi sevmeyenlerden, hakkımızda konuşulanlardan gözlerimizin kulağımıza haykırdığı fikirlerden…

ÇIKMAZDI MAĞARADAN

Yalnızlık, zorla dayatılan bir varoluş değil ki vakit vazife edinsin kendine bunu…

Artık siz gelecekten gelip anlatıp her şeyi, boşuna akıl veriyorsunuz bana. Yok, gelecek şöyle hoş, bu türlü hoş diyorsunuz. İnsanlık şöyle ilerledi, bu türlü ilerledi diyorsunuz. İnsanlık konuta tıkılarak gelişebilseydi hiç çıkmazdı mağaralarından. Dışarıda ışıldayan hareketi katmazdı bünyesine. Evet, biliyorum biz de bir gün çıkacağız uğruna ömrümüzü harcayıp satın aldığımız konutlarımızdan. Kim bir daha alacak bizi konutumuza tıpkı gülüşle. Hangi eşyamız sıkılmadığını göstermek için rol yapacak. Hiçbiri.

Gelecekten gelip söyledikleriniz sizin yaşadıklarınız.

Herkes kendi mevsiminde tadar, hayatın hoşluğunu. Artık lütfen bırakın beni kendi mevsimimde tek duymak istediğim anılarımdan kalan birkaç tartışma, sokakta söylediğim cırtlak ve güzel müzikler…

Tüm konuşma birden bu halde kesildi. Dayadım kulağımı pencereden dışarı hakikat, daha da duymak için birkaç kelimeyi, ses gelmedi. Kahvem de bitmişti. Bıraktım bardağı, açtım meskenin dış kapısını, çaldım bayanın zilini. Kimse açmadı. Bir daha, bir daha çaldım. Açılan öteki bir kapının sesi oldu.

Dönüp baktığımda açılan kapıya; o meskende, o balkonda kimsenin oturmadığını fark ettim.

GÜYA

 Zeki Demirpolat (DuIsburg-Essen Üniversitesi)

o denli bir şey düşün ki

oradasın..

ancak aslında orada değilsin güya

oradaymışsın üzere geliyor sana

güya şu ışık nitekim gözünü alıyor.

bakıyorsun etrafına, beşerler gelip geçiyor

düşünüyorsun..

“neredeyim” diyorsun kendince

vücudun burada evet.

pekala ya o kendini arayan benliğim

o beni nerede arıyor? 

BAYAN OLMAK

DİLAN BARDAKÇI (Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi)

Sıkıntı iş arkadaş,

Bu memlekette adım atmak.

Gökyüzünde seyirlik vakti

Bir dem soluklanmak, denize karşı.

Meşakkatlidir hayli; yorar, sıkar usandırır.

Daha mühimi bayan olmak.

Çok sıkıntı arkadaş, çok güç.

Kimi gelir kahkahana sorar hesabı

Biri gelir etek uzunluğuna çeker,

Hiç bilmediği namusunu.

Lakin illa gelir birileri.

Laf etmeye öte beri.

SEN! ICARUS!

NİSÂ SEVSAY Hacettepe Üniversitesi Amerikan Kültürü&Edebiyatı)

hor görüyorsun kendini

lakin unutuyorsun Icarus’un düşmeden evvel

uçtuğu hakîkatini

yalnız Antik Yunan değil, Doğu da farkında senin

gösterebilsem keşke karanlıktayken sen

varlığının kuytu ışığını

hayallerin ve sen, avcunun içinde bir kozmos

lakin gerçekleştiremediğin bir hayalin olur ise bir gün, bir hayatta

hayal etmediğindendir Icarus!

***

IŞİD tarafından katledilen binlerce Yezidi/binlerce insan anısına

cetvelle çizilen bir Sykes–Picot yapbozu

daha güçlü değil Alan’ı kıyıya atan dalgalardan

öldürüldüler lâkin ölmediler

Sinjar Dağları’nda

yalnız bir tek soru

kıvrılıp dolaşıyor hepimizin ortasında

olur muydu derdim tıpkı

doğsaydım yalnız 800 kilometre uzakta?

BİZ Kİ…

TÜRKAN ŞİŞOĞLU (Ege Üniversitesi Irtibat Fakültesi Gazetecilik Bölümü)

Ismimizi bin modüle böldüler. Anne olduk, bayan, bayan, kız, abla, kardeş. Sonra lisanlarının vardıkları her şeyi söylemeye yürek ettiler. Biz ise yalnızca soluksuz lacivert bir gecede sıfatlardan arınıp insanca yaşamak istedik. Saçlarımızı rüzgârda savurmak için bedel ödedik ve birebir akşamdır ki inancımız uğruna yargılandık. 13’lük kızlarımızı beybabalardan kurtarmaya çalıştık, bir otobüs terminalinde babanın, abinin kan elinden kaçtık. Kentimizden, mahallemizden ve annelerimizin sevgisinden sürgün edildik. Kimimiz o akşam 15’inde anne oldu ve tekrar birebir o akşamdır ki meyyit çocuk doğurunca “evlatsız” ilan edildik.

İsimsizler ordusu

Boşanınca kapı önü dedikodularıyla bizi dul ilan ettiler. Elâlem dediğimiz isimsizler ordusu yalnızca bizim hakkımızda konuştu. Metroda tek başımıza kalmaktan, bir dönüş yolu otobüsünde tecavüze uğramaktan, sokakta yalnız olmaktan korktuk, korkutulduk. İzmir’de, Diyarbakır’da, Trabzon’da, Edinburgh’da, Kaliforniya’da yakılıp küllerimiz ırmağa döküldü. Ormanda, su kuyusunun tabanında bulundu vücudumuz ve çocuğumuzun gözü önünde boğazımız kesildi. O akşam tecavüze uğrayıp yakıldık, “hayır” diye bağırdık. Ismini bilmediğimiz adamların bazen de en yakınımızın gölgesi vücudumuzda uzadı. Konuşmamız, gülmemiz ayıplandı.

Ve o akşamdır ki sünnet edildik Doğu Afrika’nın bir köyünde. Moritanya’da güçlü olduğumuz için değil güçlü görünmemiz için fazla yemek yedirilmeye çalışıldık, Kamerun’da göğüslerimiz ütülendi, regl periyodunda içimizde şeytan olduğunu düşündükleri için Nepal’de kör bir kulübeye kapatıldık, bastırıldık. O akşam Guatemala’da cadı ilan edilip yakıldık.

Lakin biz sizi baba, abi yapan, karnında, sırtında bebekle tarlada çalışan, biz yediğiniz yemekteki emek, hastanedeki hekim, hemşire. Çocuklarınızı emanet ettiğiniz öğretmen, giydiğiniz pantolondaki emekçi, plazadaki reklamcı, okuduğunuz yazının muharriri… Biz ki Lowell bayanlarıyla çaba veren, Kurtuluş Savaşında kağnımızla, örgü tutan elimizle, meydanda tüfekle uzunluk gösteren…

Biz ki “cumartesi anneleri”…

Biz kurtlarla koşanlar…

Biz anneniz, ablanız, kardeşiniz, koynuna girdiğiniz eşiniz, sevgiliniz…

Biz ki bayan; insanca ve bayanca yaşamak isteyen.

Tanıdınız mı?

Cumhuriyet