Kırk yıl düşünsem Koç Holding’in en kıymetli kümelerinden biri, Arçelik’in Küresel CEO’su, ağzında gümüş kaşıkla Norveç’te doğmuş, çoğunlukla yurtdışında yaşamış bir başarılı yöneticinin, dünyanın en yüksek tepesi Everest’in zirvesine tırmanmaya kalkacağı aklıma gelmezdi! O denli bir tepe ki çıkışı var, inişi yok birçok vakit. O denli bir tepe ki 7 bin metrenin üzerinde başın sıkışsa kimsenin yardım etme talihi yok. O denli bir tepe ki yapayalnızsın, kendinle baş başa. Tırmanmak zorunda kalacağın yer, yüzlerce metrelik dimdik buzullar olabiliyor. Kramponlarla, buzun üzerinde, sırtında oksijen tüpü, günde 40 km yürümek zorundasın! Isıdan hiç bahsetmeyelim, o denli bir dondurucu soğuk ki 100 yıl evvel ölüp kalmış olan dağcı bile karların üzerinde hiç bozulmadan duruyor. Doruğa çıkarken donup kalmış dağcıların haritası bile var! Bu türlü bir doruğa niçin çıkılmak istenir? Hayır sen esasen tepedesin, dur işte olduğun yerde?

KİRLİLİĞE DİKKAT ÇEKMEK

Hakan Bulgurlu

Hakan Bulgurlu, bir seyahatte dizine kadar plastik çöpe batıp da çocukları “Baba, bu ne” diye sorunca, suçluluk hissiyle karışık bir aydınlanma yaşamış! Kirlilik, çöp ve iklim krizi ve buna karşı bir şeyler yapma sorumluluğu, başına dank etmiş. Natürel ki bu kadar kolay değil. Tayland’daki Maya Körfezi çocukluğunun en hoş anılarından, öylesine berrak bir deniz, pırıl pırıl bir kumsal. Ve yıllar sonra gittiklerinde yaşadıkları o müthiş manzara. Olağan ki yalnızca bu değil, kutuplardaki buzulların erimeye başlaması, plastiğin dünyayı kaplaması ve göllerin kuruması, iklim krizi.

Hakan Bulgurlu, durdurulmazsa, biz görmeyecek olsak bile, dünyanın bir felakete hakikat gittiğini görünce bu tehlikeye dikkat çekmek istemiş. “Çevre sıkıntılarını anlattığınızda bile herkes telefonuyla oynamaya başlıyor, kitabı hiç okumazlar. İşin içine aksiyon ve heyecan katmalı, bir macera kitabı yazmalı!” diye düşünmüş. Esasen ekstrem sporları seviyor, kendini öne atacak, Everest’in tepesine çıkacak! Ve herkes bu olağandışı macerayı okurken ortalarda onlara etraf kirliliğinden bahsedecek! Artık yalnızca etraf aşkı mı, esasen heliski üzere bir çılgın sporu yapan birinin gözünün biraz daha kararması mı, ani bir müelliflik hevesi mi, tam kestiremiyorum lakin serüven bu türlü başlıyor. İyi ki de yapıyor, zira hakikaten de çok akıcı bir üslupla yazılmış kitabı yalayıp yutarken etrafla ilgili birçok bilgiyi de farkında olmadan öğreniyorsunuz!

EVEREST’LE LATİFE OLMAZ

Everest’in tepesine o denli Uludağ’a sarfiyat üzere gidilmiyor. Hakan Bulgurlu, tecrübe kazanmak için evvel diğer bir tepeye tırmanıyor: Arjantin’deki Aconcagua’ya. Oraya da uzun bir fiziki hazırlık devrinden sonra gittiği halde o kadar zorlanıyor, irtifa hastalığından o kadar çekiyor ki dönerken “Bir daha mı, asla” diyor. Lakin daha uçaktan inmeden yaptığı iç hesaplaşmalardan sonra devam etmeye karar veriyor, planını gerçekleştirecek.

Everest üzere gidişi olup da dönüşü olmayabilecek bir yere çıkmak için uzun bir hazırlık ve müsaade müddeti gerekli. Bunun için evvel işvereni Rahmi Koç’tan, sonra eşi Stephanie’den ve en son babasından müsaade alıyor. Hangisi daha sıkıntı derseniz olağan ki eşi, hazırladığı bütün o romantik atmosfere karşın lokantanın ortasında bir kadeh şarabı yüzüne yiyor, kararını söylediğinde! Üç çocukla dul kalma korkusu az buz değil natürel, bir de ne için, koca Everest’e tırmanacak. Neyse, bütün zorluklar aşılıyor ve hazırlanma başlıyor.

Bir yazıda her şeyi anlatamam size. Kitabı okumanız lazım, zati başlayınca bitirmeden bırakamıyorsunuz, hatta etrafla ilgili bilgileri pas geçebilirsiniz, her ne kadar ortalara ustalıkla serpiştirilmiş olsa da. Latife şaka, adamcağız bunun için hayatını tehlikeye atmış, hepsini okuyun lütfen.

DEHŞETLİ ANLAR

Hani dehşet sineması seyrederken kendi kendinize “Canım sinema bu, korkma” diye gaz verirsiniz ya, ben de dağda, vefatın eşiğine her geldiğinde, “Canım kitabı yazabildiğine nazaran yaşıyor işte, üstelik aslan üzere, üzülme” diye teselli buldum. Fakat yaşadıkları yenilir yutulur değil. Yalnızca fiziki zorluklar değil, o vefatın kıyısına gelip dönmeler, ölmek üzere olana yardım edememe, kendi başına kalıp düşünme devirleri, ve nöropsişik tesirleri. Dağa çıkanların karakterleri açısından büyük değişimler yaşadıkları tıbbi bir gerçek. Tabiatın karşısında ne kadar aciz olduklarını görüp emekleyerek yol almaya çalışırken hüngür hüngür ağladığı anlar var. Ya da yorgunluk ve açlıktan uyuyakalıp oksijeni bittiği vakit tesadüfen hayatta kaldığı.

YA MEMNUN SON?

Sahiden çok değişmiş. O tavan yapmış egosu gitmiş, yeniden mükemmelliyetçi ancak gerçekçi, hoşgörülü ve güzel bir insan olmuş. Kendisiyle yalnızca bir toplantıda bir arada olmuştum, az buz havalı değildi. Artık çok sempatik.

Ailesine ve çocuklarına da apayrı biri olarak davranıyormuş; ilgili, anlayışlı, kaliteli vakit ayıran. İşte de öyleymiş. Bütün üretim etrafa hassas hale gelmiş. Natürel ki değişmesini istediğimiz herkesi tepeye tırmanmaya yollayamayız, sanki öteki yolu yok mudur?