Öncelikle sıkıntı maçtı.

Kolay rakip olmadığını çok iyi biliyorduk.

Hele hele Katar 2022 elemelerindeki değişik sonuçlar, İtalya ve Portekiz üzere devlerin liderlikten oluşu, kolay lokma üzere gözüken rakiplerin demir leblebiye dönüşüp diş kırması…

Futbol bu türlü böyle bir oyundu.

O yüzden geçen yıllarda da sabıkamız varken Karadağ maçına yoğurdu üfleyerek çıkmalıydık.

Çıktık mı?

Hayır.

Nedense paldır küldür girdik. Bir an evvel golü atıp direksiyona girmek ister üzereydik. Ancak bu telaş bize değerliye mal oldu. Golü yedik. Orta alanda kaptırılan bir top, savunmanın çizgi halinde yakalınışı ile Karadağ’ın öne geçişi.

Kısa müddetli bir panik sonrası toplanıp sağlı sollu gol aramaya başladık. Caner’in ezbere ortaları etkisiz kalınca bu sefer ortaalanda Hakan’la çizgiye inen Abdülkadir sorumluluk aldı, ancak final vuruşları gelmiyordu.

Burak’ın tutuk futbolu yakalanan durumların kolay harcanmasına yol açtı. Panikliyorduk ki, son haftaların flaş ismi Kerem Aktürkoğlu sahneye çıktı. Abdülkadir’in adrese teslim ortasına yatarak vurdu, kaptan Vujacic’in atılımı yetersiz kalınca rahat soluk aldık.

1-1 sonrası artık daha çok atağa çıkan taraftık, ne var ki Karadağ da az fakat öz geliyordu. Bilhassa golü atan Beciraj’ın ısrarlı atakları savnmayı zorladı. Zeki’ninyetmediği yerde Çağlar devreye girdi.

2. yarıda Berat-Orkun değişikliği, orta alanda yeni bir tertibi getirecek, kaptan Vujacic’in çıkışı da Karadağ’ı bozacaktı.

Gerçekten, Orkun Kökçü, tahminen de gecenin en hoş hareketiyle Karadağ kalecisi Sarkic’i avlaması bizim çocuklara istenilen üstünlüğü getirdi. Öndeydik, lakin Karadağ’ın atakları da zorluyordu kalemizi. Hele 64. dakikada Çağlar’ın topu çizgiden çıkarışı yürekledi ağızlara getirdi.