Galeriden içeri girdiğinizde sizi adeta küçük bir kız çocuğunun hayal dünyası karşılıyor: Tozpembe, uçuk yeşil ve krem renklerinde kocaman topların üzerinde porselen yemek grupları dizili! O kocaman toplar da günümüzde en çok bunu düşündüğümüzden olsa gerek, koronayı mı anımsatıyor? Bir insan uzunluğundaki bu heykellerin yüzlerce, hatta binlerce küçük modülden oluştuğunu inceleyince anlıyorsunuz. Üst katlarda farklı renklileri var: pembeli yeşilli, mavili olanı var, duvarda asılı olan kobalt mavisi, kırmızı ve siyah ikilisi, kendisine ayrılmış siyah bir odada çilekli bir devasa dondurma üzere duran ve beşerde yalama isteği uyandıranı!
Lacivert dore çay ekibiyle bir bütün oluşturmuş olanı? Anna Laudel Galerisi’nin pandemi sonrası konuk sanatkarı, cüret edip Türkiye’ye gelmiş Berlinli bir Alman: Anke Eilergerhard ve eşi. Anke ile heykellerini imal sürecini konuşuyoruz; kullandığı gereç, özel bir silikon (polyorganosiloxan). Bunu pasta kreması sıkar üzere bir makineyle sıkıyor. Yakından baktığınızda esasen motamot krema görünümünde. Tam iddia ettiğim üzere bu gereç, evvel renksiz, onlara istediği rengi katıyor, sonra silikon yumuşakken sıkıyor ve donduğu vakit taşlaşma sağlanıyor. Standın ismi olan “Resilience” biraz da buradan geliyor: “Direnç ve esneklik” , dayanıklılık ve rezonans.
Bu ortada isteği çanak çömleği, yani porselenleri de içine yerleştiriyor ve böylelikle rastgele bir yapıştırıcı kullanmadan o modüller orada sağlam bir biçimde duruyor. Orta uzunluk bir heykeli, düşünme tasarlama basamağı hariç, yaklaşık 6 haftada gerçekleştirebiliyor Anke. Sergilenen bütün eserler 10 yıllık bir süreçte bitmiş. Eşi “Onun için de varlıklı olamıyor” derken bu titiz ve uzun süreçten latifeyle karışık, rahatsız! Anke, işin ideolojisini de anlatmak için çok çabalıyor, “sürrealistik, puristik, barok heavan” diyor, mutfak nesnelerinin klâsik kullanışını reddederek sanat içinde kullanımını feminist reaksiyona oturtmak zorlama geliyor bana?
Esasen çağdaş sanatı vilayetle de sanatkarının anlatması gerekli değil, sizin ne anladığınız, onu sanat yapan! Ben Alis Mükemmeller Diyarı’nda tadı aldım. Küçükken pastalar, kekler yapan anneannesinin mutfağında çok dolaşmış bir küçük kızın bilinçaltı! Dondurmalar, kekler. Hele bir mor vardı, erikli dondurma! Renkler, formlar, güya yalnızca görsele değil, bütün duyularımıza hitap ediyor.
Esasen Anke de 30 yıldır heykellerini “katmanlı kek” motifi üzerine ağırlaştırdığını ve böylelikle krem şantinin dairesel biçimine odaklandığını anlatıyor. Bir sergiyi gezerken sanatkarla birlikte olmak çok keyifli. Anke, daha sonra yolladığı mail’de, beni çalışma sistemini göstermek için Berlin’deki atölyesine çaya davet ediyor.
Pandemi sonrası gitsem? Anke, dünyanın çeşitli yerlerinde stantlar açıyor, mükafatlar alıyor. Kendisine bu stantların fotoğraflarında tıpkı yapıtları gördüğümü, bunları satıp satmadığını da soruyorum, cevabı hoş: “Ben, buralarda söylendiği üzere yalnızca hava ve aşkla yaşamıyorum, elbette yapıtlarımı satıyorum!” Anlaşılan Anke ile daha hayli yazışacağız, bu yapıtların aynılarını yapmak da güç olmuyor mu? Gerçi Rodin de Picasso da yapmıyor muydu?
Cumhuriyet
