“Olacak O Kadar” isimli televizyon programıyla bir periyoda damgasını vuran komedyen Levent Kırca’nın vefatının üzerinden 5 yıl geçti.

Tam ismi Zeki Levent Kırca olan, 28 Eylül 1948’de Samsun Ladik’de dünyaya gelen oyuncu, Ankara Devlet Konservatuvarı Tiyatro Kısmı’nda eğitim gördü.

Kırca, sahneye birinci sefer 1965’te Cüneyt Gökçer’in öğrencisi olarak Ankara Devlet Tiyatrosu’nda çıkarken, 1966’da “Buzlar Çözülmeden” oyununda sahne aldı.

Çabucak akabinde Orhan Erçin Tiyatrosu’nda tuluat ve ortaoyunu oynayan Kırca, Vasıf Öngören sayesinde epik tiyatroyla tanıştı ve “Adam Adamdır”, “Asiye Nasıl Kurtulur?”, “Yaşar Ne Yaşar Ne Yaşamaz” oyunlarında rol aldı.

Kırca, Orhan Erçin Tiyatrosu, Maltepe Güldürü Tiyatrosu, Ankara Birlik Sahnesi ve Halk Oyuncuları’nda sahne alırken, 1968’de TRT’nin kurulmasıyla televizyona geçiş yaptı.

1978’DE SİNEMAYA ADIM ATTI

“Oyun Treni” programıyla şöhreti tadan Kırca, “Siz Olsaydınız ne Yapardınız?”, “Bu Oyun Nasıl Oynanmalı” ve “Sağlık Olsun” isimli programları yaptı.

Sinemaya birinci adımını 1978’te “Taşı Toprağı Altın Şehir” sinemasıyla atan oyuncu, “Ne Olacak Şimdi”, “Mavi Muammer”, “Ölürsün Gülmekten” ve “Son”un da ortasında bulunduğu üretimlerde oynadı.

Kırca, 1988’de TRT’de başladığı “Olacak O Kadar”ı özel televizyonlarda 21 yıl sürdürürken, “3 Baba Hasan” ve “Ateşin Düştüğü Yer” üzere müzikallere de imza attı.

“Olacak O Kadar”da “Küçük Hüsamettin”, “Cevat Kelle” ve “Bestami” üzere tiplemeleriyle daha çok tanınan Kırca, Arkadaş Kabare Tiyatrosu’nu ve akabinde Levent Kırca Tiyatrosu’nu kurdu.

Işık Diner ile 1975’te evlenip 10 yıl sonra boşanan Kırca, 1985’te evlenip 15 yıl sonra boşandığı Oya Başar ile 2001’de tekrar evlenip 2005’te son kere boşandı.

Evliliklerinden Oğulcan, Özdeş, Umut ve Ayşe isimli 4 çocuğu olan Kırca, senaryo çalışmalarının yanı sıra direktörlük denemeleri yaptı.

DSP’den 29 Mart 2009’da Üsküdar Belediye Başkanlığı için aday olan Kırca, Aydınlık gazetesinde müelliflik, Vatan Partisi’nde merkez yürütme konseyi üyeliği yaptı.

65 YAŞINDA HAYATINI KAYBETTİ

Kırca’ya 2015’te karaciğer kanseri teşhisi konuldu. 12 Ekim 2015’te 67 yaşında hayatını kaybeden sanatkarın cenazesi, bir gün sonra Levent Mescidi’nde kılınan namazın akabinde Zincirlikuyu Mezarlığı’na defnedildi.

“Generallerin Aşkı”, “Kadıncıklar”, “Güzel ve Çirkin”, “Sefiller”, “Ateşin Düştüğü Yer”, “Toros Canavarı”, “Üç Baba Hasan”, “Fırıldak” ve “Azınlık” üzere oyunları sahneleyen Kırca’nın cenazesinde konuşan, uzun yıllar birlikte çalıştığı oyuncu arkadaşı Ferdi Atuner, “Levent, adam üzere bir adamdı. Çok bedelli bir sanatçıydı ve insanların nabzını elinde tutabilen bir kişilikti. Muharrir, oynar ve oynatırdı. ‘Olacak O kadar’ ancak bundan sonra hiç olmayacak.” tabirini kullanmıştı.

Müzisyen Burhan Şeşen, müziğe başlamasına Kırca’nın vesile olduğunu belirterek, “1983 yılında verdiğimiz bir konserden sonra bir oyun metni verdi ve böylelikle başladı. Üzerimizde emeği, hakkı çok fazladır” demişti.

Oyuncu ve televizyon programı sunucusu Gafur Uzuner de Levent Kırca’nın çok değerli bir sanatçı ve usta olduğunu vurgulayarak, “Üniversiteye girdiğim vakit, tiyatroya profesyonel olarak Levent ağabeyin yanında başladım. Yeri doldurulamayacak birisi” değerlendirmesinde bulunmuştu.

Yıllarca Türkiye’yi güldüren Levent Kırca, bir röportajında kendisinin nelere güldüğünü şu sözlerle anlattı:

“Ben doğal şeylere gülüyorum. Yani halkın ortasında geçen günlük, şimdiki esprilere gülüyorum. Ismarlama mizahı sevmem, ısmarlama esprilere gülmem. Gel sana bir fıkra atayım dendiği vakit sevmem. Gülmenin zeka ile çok yakın bir münasebeti vardır. Güldürürken de gülerken de insanın zekasını görürsünüz. Bu yüzden zekice yapılan her türlü mizah beni güldürür.”

SON MEKTUP

Levent Kırca vefatından iki gün evvel Ömür Uzunluğu Onur Mükafatı aldığı merasime hastaneden yazıp gönderdiği mektupta duygusal iletilere yer vermişti.

İstanbul’da devam eden tedavisi nedeniyle merasime katılamayan Levent Kırca’nın yerine oğlu Oğulcan Kırca, babasının merasim için yazdığı mektubu okumuştu.

İşte o mektup:

“1974’de TRT ile girdim hayatınıza. O günden bu yana baya bir vaktinizi aldım. 41 yıl… Yürekten teşekkür ederim, anılarınızda bana yer açtığınız için.

Hayatımda sayısız ödül aldım. Renk renk, biçim biçim. Altından olup da bir şey söz etmeyeni de var, tenekeden olup da kıymet biçilmezi de. Aldığım birinci bir kaç mükafatı çalışma masamın üstüne koydum. Çalışacak yer kalmayınca camlı bir dolaba koydum. Dolap isyan edince odamı onlara tahsis ettim. Konutu istila ettiklerinde ise sokakta kaldım.

Ortada bir onları ziyaret ettiğimde hiç kederleri olmadığını gördüm. Üzerlerindeki toza karşın şikayet edeni yoktu. Hepsi yerini biliyordu. Birbirlerine saygılılardı. Hiç hengame etmediler. Birbirlerini yemediler. Bir ortada memnun mesut geçindiler. Altından da olsalar, tenekeden de olsalar, hepsi birer ödüldü. Hepsi eşitti.

İki kardeş bir çorap yüzünden hengame edebilirler. Lakin komşunun çocuğu sorun çıkardığında iki kardeş birlik olur. Mesken sahibi ile kiracı ortasında sorun olduğunda, bina yıkılacaksa birlik olurlar. O öbürünün doruğundan halı sarkıttığında hengame eden komşular, mahalle maçlarında birlik olur. Hacısı, ateisti ekibi gol attığında sarılır, ağlarlar. Düşman ülke sana savaş açtığında ülke birlik olur. Toprağım dediğin adamın her işine koşarsın. Memlekette yüzünü bile görmek istemediğin, öbür kentte canın, memleketlin olur. Toprak tıpkı toprak, biraz tozlu, biraz killi. Su birebir su, biraz berrak, biraz kireçli. İnsan olarak birbirimizi sahiplenmek, birleşebilmek için uzaylıların dünyayı istila etmesi mi gerekir?

Hoşluklar paylaştıkça pahalanır, berbatlıklar çoğaldıkça kanıksanır.

Geçmişlerimiz ve benim neslimdeki beşerler için, eskiler her vakit daha hoş gelmiştir beşere. Daha sağlıklı, daha canlı, daha sıkıntısız gelmiştir. Daha adaletli, daha umutlu gelmiştir.

Eski vakitler; “Ah o eski zamanlardır”

Bu mektubumu sizlere kıymetli bir sinema şenliği vesilesiyle yazıyorum. O yüzden benim için yeri çok başka olan bir direktörden alıntı yapmakta sakınca görmüyorum. Woody Allen’ın Midnight in Paris sinemasında vakit atlamaları vardır. Sinema günümüzde başlar, kolay lakin fantastik bir yolla daima geçmişe masraf. Sinemada o geçmiş periyotlar içerisinde Ernest Hemingway, Kolu, Picasso, T.S. Elliot, Edgar Dega, Luis Bunuel üzere kıymeti tartışılmaz insanlara rastlarız. Hepsi, hangi devirde yaşıyor olurlarsa olsun, kendi geçmişlerinin her vakit daha iyi olduğunu ve ona hasret duyduklarını belirtirler. Hepsinin ağzından “Ahh, o eski zamanlar” cümlesini bir defa duyarız. Sinemanın ana önermesi ise sonunda en hoş ânın, içinde bulunduğun, yaşadığın an olduğunu belirtir.

Yaşadığımız şuan..

Bu mükafatı de meskene götüreceğim. Lakin başka mükafatların ortasında baş köşeye koymayacağım. Ödülsen ödüllüğünü bil. Öbürleri neredeyse oraya, yanlarına koyacağım. O da onlarla birlikte tozlanacak. Onlardan biri olacak. Ömür uzunluğu onur mükafatı de olsan, cumhur’iyet altını da olsan, kimseye başka gayrı yapamam. Öbürleri tozlu raflarda dururken, sana saray formunda dolap yapmayacağım. Zira ödül de olsan, sana hak ettiğin manası veren içinde bulunduğu dolabın büyüklüğü ya da hali değil, bizim sana verdiğimiz pahadır.

İster misin artık bu türlü dedim diye, bu ödül beni mahkemeye versin?

Hoş şeyler paylaşabildiysek sizinle, ne keyifli bana. Benim neslimde bir insan gayretlerinin meyvesini görememe durumuna mı üzülmeli, yoksa daha kötülerini yaşamayacak olduğu için teselli mi bulmalı şuan bilemiyorum.

Yeniden Woody Allen, ‘’Bir direktörün en büyük kusuru, bu makus senaryoyu çekerek adam ederim demesidir’’ der. Siz de direktörsünüz. Ailenizi yöneten, işinizi yöneten.. Etrafınızı yöneten. ‘’Şu an’’, yöneten. Birlik verip bu senaryoyu değiştirin ki, sinemanız de iyi olsun. 

Dik durun… Adil olun, sabırlı olun, gücünüzün sirayet etmesine müsaade edin. Daha iyi bir dünyada görüşmek ümidiyle. Atatürk’le kalın, cumhuriyetle kalın, hoşçakalın!!”  

Cumhuriyet