İstanbul Kültür Sanat Vakfı’nın her yıl düzenlediği İstanbul Sinema Festivali’nde bu yıl Onur Ödülü’ne bedel görülen sanatçı ile sohbet ettik. O denli kem küm eden sanatkarlardan değil Salih Güney, dosdoğru söylüyor düşündüğünü…
– Bu ortalar neler yapıyorsunuz? Nasıl gidiyor pandemi günleri
Özgürlüğüm kısıtlandı… Kitap okuyorum. Müzik dinliyorum. Bol bol yemek yapıyorum, gurme, şef oldum.
– Bu yıl İKSV İstanbul Sinema Festivali’nde Onur Ödülü’ne paha görüldünüz, hislerinizi öğrenebilir miyiz?
Ülkenın, 40 yıldır itibarı olmuş İstanbul Sinema Şenliği Onur Mükafatı benim için hakikaten sevindirici ve onur verici.
– Sizin oyunculuk öykünüz tiyatro ile başlıyor neden?
Ortaokulu zar güç bitirdim ben sonra liseye başladım hiç cazip gelmedi bana, beni etkileyen hiçbir mevzu yoktu. Eğitim sistemimizi içler acısı buluyorum. Hala motamot devam ediyor.
Okula giderken bir külliye keşfettim ve her gün okul yerine kütüphane kapanana kadar okudum, okudum. Devamsızlıktan sınıfta kaldım. Sanatçı bir ailem var. Ankara Devlet Konservatuvarı Tiyatro Kısmı imtihanlarına hazırlandım ve yatılı olarak okula başladım. Yıl 1961’di.
– Pekala, sinemaya geçiş süreciniz nasıl başladı?
1964-65 döneminde birinci profesyonel olarak sahneye çıktım. Haldun Dormen, “Gen-Ar Tiyatrosu’nda ‘Aşk Zinciri’ni sahneye koyuyorum. Sen de oyna, aylık 1000 lira” dedi ve 19 yaşında sahneye çıktım. Orhan Günşiray beni seyretmiş, çok beğenmiş.
Tıpkı yıl Haldun Dormen “Bozuk Düzen” sinema çekimlerine başladı ve ben de takıma dahil oldum. Böylelikle sinemayla da tanışmış oldum.
– Tiyatro kısa sürmüş, tiyatroya bir hasret kaldı mı içinizde?
Sahnede beni izleyen Yeşilçam yapımcılarından ve direktörlerden sinema teklifleri gelmeye başladı.
1969 yılına kadar tiyatro ve sinemayı bir arada götürmeye çalıstım. Zorlanıyordum natürel ki matine-suare, provalar, başrol tekliflerini kaçırıyordum.
Beni şöhret yapan yalnızca güzellik değildi, Cüneyt Gökçer üzere hocalarca eğitilmiş bir oyuncuydum. 1969-70 ortası sinemayı tiyatroyla birlikte götürdüm, Amerikalıların çektiği ‘Paralı Askerler’de Tony Curtis ve Charles Bronson ile oynayınca başroller geldi, tiyatro hayal oldu.
4 ay çekim mühleti sonucu tiyatro dönemini kaçırdım. Ondan sonra istemeden de olsa sinemacı olarak sanat ömrüme devam ettim.
– Oyunculuğa aslında erken veda edenlerdensiniz, neden?
Mesleğimi erken bırakmadım. Biat etmeyenler çalıştırılmıyor. Beğenip oynamak istedigim projeler oluyor lakin TV kanallarından dönüyor.
– Yeşilçam’da sizce yetenekli olmak mı, yoksa hoş ya da güzel olmak mı kıymetliydi?
Aslında her ikisi de kıymetliydi.
– Pekala, sizce bugün!
Bugün için yorum yapamıyorum. Türk TV ve sinemasını izlemiyorum.
– Hayatınızı arkeolojik kazılara adadınız neden? Arkeolojiye merakınız ne vakit başladı?
Arkeoloji ile tanışmam 16 yaşında başladı. Ankara Devlet Konservatuvarı olarak okul dönemi sonunda Bergama’da Asklepion Kermes şenliklerine katılırdık. Hocamız alman Maxc Maineka bizi HireapolisAfrodisias’a uğrayarak Bergama’ya götürdü. Uğradığımız antik kentlerin büyüsüne, gizemine kaptırdım kendimi. Puzzle birleştikçe aşka dönüş yaptı.
– Bu ortalar arkeoloji ile ilgili neler yapıyorsunuz?
Şu anda Roma İmparatorluğu’nun kuruluş hikayesi olan Prens Annes (Antandros) projesiyle ilgileniyorum. Antik kentler temizliklerine (değişik bölge) öğrencilerimizi alarak onları yaşadıkları toprağın süperliğini anlatarak sahip çıkma, sevme hislerini bilinçlendirerek devam ediyorum.
‘ÜLKEMİZDE SANAT SİYASETİ YOK’
– Siz hassas bir sanatçısınız, bu pandemi sürecinde devletin sanata ve sanatkara gereken dayanağı verdiğini düşünüyor musunuz?
Devlet hiçbir dönemde sanata ve sanatkarına dayanak vermedi ki artık versin. Ülkemizde sanat siyaseti olmadı ki tıpkı kültür -turizim- tarım siyaseti olmadığı üzere…
– Pekala nedir ülkenin en büyük sorunu?
Ülkenin en büyük sorunu cehalet
Cumhuriyet
